expo Geraardsbergen

gelliplate print van een boomblad

op dit moment loopt in geraardsbergen, in de musea van HUNNEGEM, een tentoonstelling waar twee vrienden en ikzelf foto en monoprints tentoonstellen. een kleine twee jaar geleden bedachten we deze event, omdat onze werkjes ook eens de opberglade uit mogen. 

gelliplate print met sjablonen

ik vermoed dat we onszelf uitdaagden toen we besloten rond het thema HET ONZICHTBARE LICHT te werken. enfin, het is ons gelukt en we zijn eigenlijk blij met het resultaat. het minste wat we ervan kunnen zeggen is dat we onze werkjes ten toon stellen.  

gelliplate print met sjablonen

nog tot 19 mei kan je afzakken naar MUSEA HUNNEGEM, gasthuisstraat 104, 9500 Geraardsbergen, telkens op zondagnamiddag (14-18u), alternerend evenwel, en dus rest de kijker nog 21 april, 05 mei en 19 mei om onze werken te aanschouwen. op 21 april is het erfgoeddag in vlaanderen en dan zijn de musea uitzonderlijk open van 10-18u. 

collage

musea HUNNEGEM, waarvan het kloostercomplex en het kerkje uitstekend bewaard bleven, is gevestigd in de voormalige benedictinessen - priorij. de site blijkt een erg fijne locatie te zijn voor schatten uit het verleden, naast een rijkelijk filmmuseum en een intrigerende stripverhalenzolder. 

ons werk, dat wil zeggen, werk van de hand van magda de smet (foto), johan janssens (foto), en mezelf (monoprints en collage). mijn monoprints zijn evenwel een klein onderdeel van de verschillende disciplines die mij wisselend lokken. in het najaar zal ik bij me thuis een OPEN HUIS organiseren waar je collages, wenskaarten en eindejaarsattenties zal vinden. ik hou je op de hoogte. 

{alle beelden aanklikbaar}

de hoge veluwe, nationaal park

vorig jaar in september reden we voor het eerst naar kröller-müller museum op de hoge veluwe, in nederland. 

we kozen er een (te) heet weekend voor uit. 

de gratis te gebruiken witte heide-fietskes, kenden evenwel alle bijval, en een eigen frisse wind. 

we fietsten over een knisperend droge heide van het museum naar jachthuis sint-Hubertus (architect berlage) en ...

kuierden ontspannen doorheen het luchtige rietveld-paviljoen. 

we logeerden dichtbij. 

apeldoorn blijkt een doorsnee nederlands stadje te zijn met alleszins één restaurant waar ze ons niet meer terugzien. 

we aten in een grand café op het raadhuisplein in het centrum van apeldoorn.

in hetzelfde weekend reden we door naar kootwijk, en ... 

passeerden langs het loo. zoals je durft te doen, als toerist ...

reisboekje, 11,4 x 17,8 cm {alle beelden aanklikbaar}

wintertuin en emily

emily dickinsons poëzie raakte pas bij een breder publiek bekend na haar dood. apart van het feit dat zij heel goed wist wat ze wel en niet wilde inzake publicaties, heeft ze niet kunnen voelen hoe het was zo geliefd te worden door haar lezers. 

ik worstel tot vandaag met het besef dat niet iedereen bekend raakt omwille van zijn of haar kunnen. als emily dickinsons poëzie nu wél bekendheid geniet; hoeveel creatieve mensen bleven doorheen de tijden op hun honger zitten? 

emily's levensstijl en haar woorden raken mij diep. wat had ik graag een kopje thee gedronken met emily, met een stukje cake erbij dat we eerst samen bakten in de keuken van haar ouderlijk huis, waar ze bleef wonen tot aan haar dood. 

hadden we een woordspelletje gespeeld? zouden we samen een gedicht hebben durven dromen? waren we de plantentuin ingelopen, op zoek naar een bloemen- of kruidentuiltje, ter inspiratie? 

ik heb geen groene vingers, en als ik denk aan emily's tuinpassie, dan voel ik me alsof ik iets mankeer, alsof ik mezelf niet gun de kracht van planten te beschouwen. 

misschien speelt mijn angst voor insektenbeten een te grote rol in mijn terughoudendheid? misschien hoor ik uit te zoeken hoe ik me kan beschermen tegen de griezelige buitenkruipers? want de natuur inkijken, dàt doe ik immers graag. 

mijn kleine tuintje ligt achter de keuken. er heerst vooral wildgroei. in de zomer waag ik me heel af en toe tot aan het bouwvallige houten tuinhuisje om het lange gras te snoeien met de grasmaaier die ik moeizaam uit het tuinhuis trek. 

de kale winters zijn zohaast mijn favoriet, nauwelijks insekten te bekennen en toch voldoende stoppels groen om niet te vergeten dat de lente op haar tijd terugkomt. en in de luie stoel voor het raam emily's gedichtenbundel op schoot houden, turen in de wintertuin, mijn handen warmen aan een kopje thee. Met koekjes, die ik bakte in eigen keuken, volgens een recept van emily. 

bovenstaande pagina's uit een handgemaakt kladboekje dat ik in een moment van verveling in elkaar vouwde en waarvan ik de dunne blaadjes beschilderde en beschreef, met erin het gedicht To Make a Prairie, n°1755 {J} -1779 {F}

met de {atelier}deur in huis vallen

Soms mis ik het schrijven van een blog. voor diegenen die zich mijn oud blog herinneren.... dit is dus een soort van vervolg, maar vóóral een blog in het nederlands.

met stille trom wil ik wennen aan schrijven en illustreren. dit wordt vast mijn kletshoekje, misschien ook wel experimenteerruimte. alleszins een plek om te delen met jou, lezer. 

klopt, daar is ook instagram, om te delen, maar IG gaat zo snel en kent nogal wat beperkingen dat ik het vooral gebruik voor snelle visuals.  

laatst sprak ik met de kinesitherapeute over de impact van sociale media op onze levens. zij zei me dat patiënten soms letterlijk gebukt gaan onder de last van sociaal mee- en bijblijven.

omdat ik me de tijd vóór de opkomst van sociale media herinner, blijft mijn scepsis ook reëel. sociale media hangen voornamelijk in de lucht en blijven eerder ongrijpbaar.

de behoefte om 24/7 mee te zijn is mij onbekend, terwijl ik toch dagelijks, zoals zovelen, diverse sociale kanalen aanspreek. 

in dit blog wil ik graag delen wat er reilt en zeilt in mijn atelier. spelen is leuk, en vaak eenzaam. show opvoeren {en dus ook wat kletsen} voelt dan als de kers op de taart. 

wat ik maak? dat varieert. ik teken, schilder, kalligrafeer, gebruik de gelliplate, knutsel, frutsel en illustreer ook geregeld kleine handgemaakte boekjes {zoals hierbij afgebeeld}. vaak pas ik collagetechnieken toe. 

laatst volgde ik een weekje online cursus, bij Louise Fletcher, Find your Joy, want ik dacht warempel die elders te kunnen vinden. Louise Fletcher maakt abstracte schilderijen en haar cursus was vooral op schilderen afgestemd. uiteindelijk viel dat weekje vreugde zoeken mee om onverwachte redenen.

ik herontdekte dat ik de vreugde van het creëren al in me heb. mijn geduldige atelier ligt er immers steeds uitnodigend bij, spullen liggen nogal opgeruimd te wachten, ik vind gewoonlijk dat wat ik zoek snel terug. 

wat ik aan de cursus overhield was het begrip dat je niet hoeft te zoeken naar de vreugde van het creëren. 

en dus... wordt dit blog een klein, digitaal atelier, een mini weergave van de fijne speeltuin die zich in mijn huis op twee hoog situeert,  in de zomer te heet (onder het dak), in de winter fris genoeg (geen al te krachtige radiator) en perfect op temperatuur in de tussen-seizoenen. 

vind het filmpje voor dit geïllustreerde boekje hier